Kerk geen plaats voor politieke slogans of vlaggen

Groot-Brittannië heeft heel wat mooie oude kerkgebouwen die de tand des tijds getrotseerd hebben.

Net buiten de binnenring van de stad Leicester is er een Romaans-Normaans kerkgebouw naast de aanzienlijke ruïne van de Joodse Muur, een Romeins metselwerk uit de 2e eeuw, met twee grote bogen. Ondanks de afstand tot de campus is het de officiële kerk van de Universiteit van Leicester.

Als een universiteitskerk kan het door gaan als een plaats voor bijeenkomst van onderzoekers en denkers. Hierdoor komen er vermoedelijk ook wel burgers naar de dienst die uiteenlopende meningen hebben over politieke en sociale zaken. Maar men kan daarbij de vraag stellen in hoeverre de kerk een plek mag zijn om ‘uitspraken’ te doen over wereldlijke zaken.

In de St Nicholas Church, de oudste plaats van aanbidding in Leicester, Engeland heeft men vorig jaar een regenboogvlag opgehangen aan het altaar.

Men zou verwachten dat in een kerkgemeenschap een altaar toch aanzien worden als een heel speciaal iets. In sommige geloofsgroepen aanschouwt men het altaar zelfs als een heilig voorwerp dat niet mag onteerd worden en wanneer het niet meer voor de kerkelijke dienst zou worden gebruikt, moet ‘ontwijd’ worden.

Betreft dat gewijde of heilige kan men daar in Engeland toch de vraag stellen. Sommige progressieven mogen in het conservatieve Engeland wel gewild hebben om een statement te maken, kan men de vraag stellen of het altaar en een kerkgebouw wel de juiste voorwerpen zijn om een bepaalde discussie op gang te trekken.

In ieder geval heeft het de aandacht getrokken en zijn er van over het gehele land allerlei protestbrieven gestuurd tegen de omwikkeling van het altaar met een regenboogvlag.

De Church of England (Kerk van Engeland of Anglicaanse Kerk) heeft voor decennia al een zeer hypocriete houding aangenomen tegenover mensen die andere gevoelens tegenover hun medemensen hadden dan de ‘mainstream’. In die kerk kan men onder de geestelijken zowel als onder hun musici heel wat homofielen vinden. Maar over hun geaardheid mocht nooit iets naar buiten uitlekken. Toppunt is dat van op de preekstoel wel regelmatig donderpreken werden gegeven tegen homo’s die zelfs te horen kregen dat zij voor eeuwig het hellevuur zouden moeten ondergaan als zij hun weg niet zouden keren en niet een ‘normale’ man-vrouw relatie zouden aangaan. Op het einde van vorige eeuw kwamen ook allerhande schandalen naar buiten, waarbij priesters jongen zouden misbruikt hebben of er niet voor terugschrikten om kinderen te misbruiken.

Wie in het begin van deze eeuw dan weer uit kwam voor zijn of haar geaardheid welke anders was dan wat aanschouwd werd als de normale norm, werd steeds vaker als een soort van martelaar door de kerk beschouwd. Bij de Katholieken werden zij als zieken en zondigen beschouwd. Het ging daar zelfs zo ver dat de perverse paus Benedictus XVI, die zichzelf ook vergrepen had aan kinderen en de daden van pedopriesters ook had toegedekt, in 2009 met zijn veroordeling van homoseksueel gedrag aanzette tot haat en in sommige streken zelfs tot geweld. Sommigen overwogen zelfs het Vaticaanse staatshoofd voor de rechter te slepen, maar daarvoor was die instelling te machtig.

Begin 2010 haalden vele Christelijke organisaties en kerkleiders in Groot-Brittannië opgelucht adem, nadat een ruime meerderheid van het Britse Hogerhuis een aanpassing van de wet gelijke behandeling had weggestemd. Zulk een wijziging zou kerken dan verbieden nog langer banen te weigeren aan homoseksuelen. Hierbij wisten of verzwegen vele van die Christelijke organisaties de ongezonde hoeveelheid homoseksuelen in hun kerkgemeenschappen. Verder gingen velen van die organisaties dan hevig te keer tegen niet-trinitarische kerkgemeenschappen waar men geen homoseksuelen toe liet of waar zoals de Getuigen van Jehovah (ergerlijk) zulke mensen niet enkel uitsloot, maar hun families verbood contact met hen te hebben.

In de media werd er heel wat over het gevoelsleven van geestelijken gesproken en een politie televisieserie die zich afspeelt in het idyllische dorpje Grantchester net ten zuiden van Cambridge, heeft op een fijne wijze het probleem in de Anglicaanse kerk bloot gelegd.

Verder is het vreemd dat er priesters zijn in de Church of England die vinden dat het opheffen van het celibaat voor homo-geestelijken een hellend vlak is dat de weg opend voor het toestaan van het homohuwelijk binnen de kerk. Ook nu met enkele kerken openlijk de homogemeenschap verwelkomend, hebben meerderen angst dat men het algemeen aanvaardbar gaat vinden dat mannen met elkar naar het altaar gaan stappen om hun verbond ingezegend te krijgen.

De laatste maanden is er vanuit Schotland een heel debat op gang gekomen om transgenders en homofielen te erkennen en hun rechten te geven waar zij recht op zouden moeten hebben. De hele discussie betreffende de geaardheid van mensen heeft ook in vele kerken wat losgeweekt. Hierbij hebben ook meerdere priesters ingezien dat er al veel te lang veel te veel onrecht is aangedaan aan mensen die andere gevoelens vertoonden dan de meerderheid van de bevolking.

Om nu duidelijk te maken dat homo’s en transgenders welkom zijn in hun kerk heeft de St Nicholas Kerk het gedacht goed te doen hun openheid te laten blijken door een welkomst pride vlag aan het altaar te hangen. Volgens ons is dat gewoon een stap te ver, alsook (in zekere zin) een ‘ontheiliging’ van zulk een voorwerp in de kerk.

In de kerken van de Broeders in Christus of Christadelphians, zijn er meestal geen altaren, in de zin zoals er hier in de Katholieke Kerk altaren zijn. Maar wij vinden dat men in de gedachte van een kerk moet blijven om het gebruik van hun voorwerpen al of niet te aanvaarden of goed te keuren. Hier kan men dan die omwikkeling van zulk een tafel waar men de offergave brengt eigenlijk niet goedkeuren, daar het om een ‘sacraal’ gegeven gaat.

De veelkleurige vlag, bestaande uit strepen met de kleuren van de regenboog, mag dan wel een mooi symbool zijn voor de diversiteit en vrede, waardoor wij zij kunnen aantreffen bij de homobeweging en de vredesbeweging. De regenboogvlag is de laatste jaren hoofdzakelijk als het internationaal gebruikte symbool van de lhbt- of Lgbt-beweging tentoon gespreid.

Lgbt (of LGBT; in het Nederlands ook wel lhbt) is een afkorting van de Engelse woorden lesbian (lesbisch), gay (homoseksueel, hier doorgaans in verwijzing naar mannen), bisexual (biseksueel) en transgender.

De bisschop van Leicester, de heer Martyn Snow, nam de gelegenheid rond de vlag in zijn districtskerk, om ook persoonlijk zijn mening te geven, welk mogelijks verstrekkende gevolgen zal hebben.

Dominee Brett Murphy, pastoor in het bisdom Leicester, zei:

“Gezien alle huidige debatten en spanningen in de Kerk van Engeland over seksualiteit, was het een tamelijk opruiende daad.

“Het zou een precedent scheppen voor het opgeven van tradities. We moeten eerbied tonen en concessies doen bij wat we doen.”

Sam Margrave, een lid van de Generale Synode, de bestuursraad van de Church of England, die de campagne tegen de vlag heeft geleid, vreest een “infiltratie” in de kerk van

“morele anarchie, waarbij ze de biologische seks en het idee van het monogame huwelijk afbreken”.

Hij voegde eraan toe:

“Deze testcase zal ons een indicatie geven of de Pride-vlag gepast is of niet en aan wie de kerk toebehoort – behoort zij toe aan Jezus of aan hen die buigen voor de regenboogvlag?”

Hij zou er wel aan moeten denken dat de Nazareense leermeester zich openstelde voor allerlei mensen, zij het door de gemeenschap goed of slecht bevonden types. die grote kerken gaan meestal af op hun ‘kerkelijke regels’ terwijl de kleinere kerken (zoals die van de Christadelphians) eerder afgaan op wat er in de Bijbel staat. Want eigenlijk zouden al die Christelijke kerkgemeenschappen de Bijbel als hun gids moeten gebruiken.

Hadden die grote kerken zich trouwens aan de leefwijze van de eerste Christenen gehouden zou er geen celibaat in hun gemeenschap zijn en zouden er zo dan al heel wat problemen zich niet hebben voorgedaan.

Discriminatie van de LGBT-gemeenschap is geen nieuw fenomeen en in feite zouden christelijke gemeenten altijd vooraan hebben moeten staan om de haatpraat tegen zulke mensen te ontmijnen. Zulke mensen niet aanvallen of afschrijven hoeft echter niet te betekenen dat men ze rollen in de kerkgemeenschap gaat geven welke inhouden lering te geven. Men zou ze gerust huiselijke taken in de kerkgemeenschap kunnen toevertrouwen, maar het Woord van God prediken en verduidelijken in het kerkgebouw is iets waar wij toch niet kunnen achter staan.

In 2012 werd op de Church of England haar synode het recht van vrouwen tot bisschop benoemd te worden, afgewezen, ook al waren de stemverhoudingen niet echt overtuigend. In elk van de drie categorieën synodeleden – bisschoppen, priesters en leken – moest tenminste tweederde vóór stemmen. Bij de twee eerstgenoemde categorieën werd die meerderheid ruimschoots gehaald, maar bij de leken ontbraken slechts zes stemmen voor de benodigde tweederde meerderheid. Dat betekende dus dat iets meer dan een derde van de lekenleden van de synode het aangedurfde om tegen de geestelijken in te gaan en ‘nee’ te zeggen tegen wat door de publieke opinie als ‘progressief’ wordt beschouwd. Daarbij kan men zich afvragen of dit werkelijk de ‘publieke opinie’ is of eerder wat kerkelijke – en politieke – smaakmakers denken dat de publieke opinie is. Maar volgens de regels was het voorstel wel afgewezen. De daaropvolgende jaren bleef het een heet hangijzer waar op de werkvloer, maar ook in de media soms hevig werd over gediscussieerd.

De ruzie die afgelopen september begon, toen de St Nicholas Kerk aankondigde dat de Pride-vlaggen die tijdens weekenddiensten aan het altaar hingen, werden vervangen door

“iets permanents”

lijkt ons niet zo verwonderlijk. Terecht stellen heel wat mensen de vraag of die enorme “Progress Pride-vlag” van stof dar wel een terechte plaats kan hebben.

Voorgaande